The amazing and fantastic 8 January

Het is ondertussen alweer even geleden maar kan het niet laten om dit toch nog even te vermelden. 8 januari. Wat een dag! ‘s Ochtends vroeg, laat de gordijnen open, ik keek naar buiten: Prachtig kraaketiekraakhelder weer! Zonder mijn haar te kammen mijn camera in een tas geplempt en naar een meertje in de buurt gereden om de zonsopkomst te fotograferen. Daar kwamen foto’s uit zoals deze:

(Klikken = grotere versie)

Superblij met deze foto’s ben ik hierna naar mijn werk gesneld, en daar de dag doorgestuiterd. Er werd voorspeld dat het mooi zou zijn ‘s nachts maar in de loop van de dag ging het er steeds slechter uitzien en een initiatief om op het werk de eerstejaars studenten op te trommelen voor het practicum werd afgeblazen. Maar uiteindelijk werd het TOCH helder en ben ik als een gek naar huis gesjeesd, onderweg een maaltijdsalade’tje meenemend (ik zou alleen thuis zijn) om zo snel mogelijk de spullen naar buiten te kunnen gooien.

Om half 7 of zoiets was ik thuis en kon ik snel snel de Star Adventurer uitlijnen. Het was al zo lang geleden dat ik er even wat tijd voor nodig had maar uiteindelijk stond het dan. Het (naar later weer bleek veel te moeilijke) object dat ik het liefst wilde fotograferen was nog net niet hoog genoeg gerezen dus ik richtte de pijlers maar op de pleiaden. Saai, dacht ik. Nou, dat viel achteraf wel mee 🙂

Terwijl de camera zijn ding aan het doen was, besloot ik zelf maar weer eens met de 8″ GSO te gaan kijken. Totaal onvoorbereid dus licht inspiratieloos begon ik een beetje te zwiepen. Het was wel ERG transparant, dus zullen we M33 eens proberen? EN warempel: Het lukte! M31 nog gezien uiteraard, en met de bino de pleiaden en hyaden bekeken. En dan? Nou ja, dan maar wat open clustertjes grutten in Cassiopeia. NGC7789 gezien, mooi clustertje wel. Daarna nog 7790, een lief klein ding, en och laten we de pac man nevel nog eens proberen. Ik haal de 24mm oculair uit de telescoop, leg hem op schoot, denkende “Dit zou ik misschien niet moeten doen, maar ja”.

En inderdaad.

Plok, plok, klonk. Daar ging ‘ie, vanaf mijn schoot via de balkonrand in de tuin van de mensen op de begane grond, drie verdiepingen lager, op de tegels. Ik kon wel door de grond zakken! Stom! Bino erbij gepakt en een lamp om te kijken of ik ‘m ergens kon zien liggen, maar ik zag niks. En nog erger: er woont momenteel (nog) niemand en ik kon dus niet even aanbellen om (wat er nog over was van) mijn oculair terug te krijgen. Wel even omgelopen om te kijken of ik de tuin stiekem inkon maar het zag er wel uit als een erg geavanceerd parcours voor een gestresste Oetie.

Dus dat was mijn waarneemavond. De lol was er wel weer af, de telescoop naar binnen gezet (en de camera op het moeilijkere object), binnen zitten wachten tot ik genoeg data had en op tijd naar bed.

De volgende ochtend bij daglicht weer gekeken met de verrekijker, en warempel! Hij leek nog wel heel! Mezelf snel toonbaar gemaakt en samen met vriendjelief toch maar op oculairexpeditie gegaan. Uiteindelijk bleek dat parcours alleszins mee te vallen, en al snel had ik het oculair weer in mijn handen. Wonder boven wonder had het ding alleen een deuk en doet hij het gewoon nog!

Wat een mazzel heb ik gehad!