Eindelijk weer wat gezien

De afgelopen twee nieuwe maanperiodes waren knudde met een rietje. Niet alleen was het weer domweg slecht, het bleek ook nog eens heel slecht te voorspellen te zijn. Soms voorspelden de weersites dat het mooi weer zou zijn, en dan zat het potdicht, maar ook vice versa. Zo had ik me opgegeven voor een praatje van Govert Schilling, denkende dat het toch slecht weer zou zijn en jawel… Helder! Gewoon mijn kans gemist!
Maar gisteren was het dan toch weer mooi weer. Althans eventjes… Jammer genoeg is het ondertussen bijna volle maan, maar dan maar naar de maan kijken. Daar was nog een extra reden voor: de maand zou rond kwart over zeven de heldere ster Aldebaran bedekken. Ik had nog nooit een sterbedekking gezien, dus dit was een mooie gelegenheid.
De bijna volle maan staat aan het begin van de avond in het oosten, en mijn balkon kijkt uit op het westen. Dus wat doe je dan? Je laat vriendjelief zich ontfermen over de warme prak, terwijl je zelf je 8″ Dobson vier etages naar beneden zeult.

Hoewel het een beetje raar is om midden op straat staan met een telescoop lukt het me redelijk om net te doen alsof ik gek was: ik was een vrouw met een missie! En toen ik eenmaal de boel klaar had staan en voor het eerst sinds tijden weer door de oculair kon kijken kon het me allemaal geen bal meer schelen. Wat is de maan toch mooi! Als “deepie” (deepsky liefhebber) vind ik het ding meestal maar lastig, maar als ik dan weer eens de moeite neem om er door een telescoop naar te kijken sta ik er toch iedere keer weer versteld van hoe gaaf dat is. Misschien kan ik ook eens een maanschets maken.
In dit geval had ik geen schetsspullen bij me, maar wel mijn telefoon, op dringend verzoek van eerder genoemde vriendjelief (die was natuurlijk bang dat hij me de rest van de avond niet meer zou zien). Dus ik heb de telefoon maar eens tegen het oculair gehouden om foto’s te maken van de maan met Aldebaran er vlak naast. Volgens mij was de focus niet helemaal 100%, daardoor kun je wel heel goed zien wat een mooie oranje ster Aldebaran is.

Afijn, met al dat gefotografeer had ik bijna de sterbedekking zelf gemist. Dat gaat blijkbaar heel snel, in tegenstelling tot wanneer de maantjes van Jupiter voor of achter hem vandaan komen. Maar ineens was hij *plop* weg. Tja, en dat was dat. Nog even wat langer naar de maan zitten kijken, en toen maar de boel weer omhoog gezeuld.

De telescoop vervolgens wel op het balkon gezet, en na het eten weer naar buiten gegaan. Ondertussen was het helaas wel weer wat meer bewolkt geworden maar niet bewolkt genoeg om het dan maar meteen op te geven. De maan was natuurlijk al wat hoger komen te staan, en nu kon ik er met de verrekijker wel naar kijken, en gelukkig was ik precies weer op tijd om het einde van de Aldebaranbedekking mee te krijgen.

Daarna heb ik nog even het dubbelcluster opgezocht. Vanwege het licht van de maan waren ze niet zo goed te zien, maar dat maakte dat de helderheidsverschillen tussen de onderlinge sterretjes meer opvielen en dat mijn adem voor de tweede keer deze avond in mijn keel stokte.

En jammer genoeg moest ik me hierna toch gewonnen geven: steeds meer bewolking en vocht in de lucht maakte dat er eigenlijk niet zoveel meer waar te nemen was. Ach. Volgende maand echt weer beter.