
Zonsverduistering op 8 april 2024
Ik heb dit jaar binnen 1,5 jaar 2 bucket list items afgetikt. En er dan pas maanden later over schrijven?Doen we gewoon 🙂 Deze lente was voor meerdere mensen goed voor hun bucket list: Er was een zonsverduistering in april en in mei was er spetterend poollicht, zo ver naar het zuiden dat ze het zelfs in Zwitserland gezien hebben. Dus ik vinkte poollicht en een zonsverduistering af in 1.5 maand. Voor het poollicht hoefde je alleen maar een plekje te vinden met mooi uitzicht maar voor de zonsverduistering moet je natuurlijk wel binnen de totaliteitszone weten te komen, op een plek waar dan geen bewolking was. Dat was een iets grotere uitdaging.
Zonsverduistering: De reis
Op 8 april 2024 was een totale zonsverduistering over een grote lange lijn over Noord- en Zuid-Amerika. Naar Amerika gaan was nooit specifiek een droom van mij maar zo’n zonsverduistering moet heel speciaal zijn, en nu wilde het toeval dat een groep vrienden die kant op zou gaan en al alles had uitgezocht. Dus na lang twijfelen en discussieren besloten Machiel en ik maar mee te gaan, maar dan niet voor 5 dagen zoals zij gepland hadden, maar voor een wat langere vakantie.
We hebben vooral aan het begin van de vakantie een beetje pech gehad met zoekgeraakte baggage (die uiteindelijk wel terug kwam) en vooral dat we de auto die we gereserveerd hadden, niet meekregen. Daar sta je dan, in een vreemd land aan de andere kant van de wereld en je kan geen kant op. Wat een stress! Gelukkig hadden onze vrienden toevallig een upgrade gekregen waardoor we met zijn allen in hun auto pasten. Ik zal er verder maar geen woorden aan vuil maken maar laten we maar zeggen: Huur geen auto bij Alamo.
Oh ja, we hadden toch ook nog een ander stukje pech en dat was dat we in zuid Texas zaten, want in Texas is het altijd mooi weer, maar dat precies op de dag van de zonsverduistering een enorme wolkenband precies over de totaliteitszone hing. En Texas is groot. En je reist natuurlijk niet naar de andere kant van de wereld om onder de wolken te zitten. En… Crap, dat wordt een stukje rijden.
Mistroostige rit door betonjungle
Dus wat doe je dan? Gelukkig had Bart al maanden van tevoren op Google Maps detectiveje zitten te spelen om de beste plekjes uit te kiezen en had hij vrij ruim in de omgeving gezocht. Dus besloten we gebruik te maken van de jet lag, de wekker te zetten om 0:15, en midden in de nacht gewoon maar richting het noorden te gaan rijden naar Arkansas of Oklahoma waar de weersverwachting beter was.

Na een mistroostige rit langs de betonjungle die spreidt van San Antonio via Austin tot boven Dallas, belandden we uiteindelijk in idyllisch Oklahoma waar we de ingang van een lokaal bosje in de buurt van Eagletown (‘murica!) uitkozen om dan daar maar te gaan kijken. Het was daar helder, en er was nog een wat ouder stel met nog een familielid die daar ook wilden gaan kijken, en we hadden afgesproken met Arno Mark, één van mijn waarneemmaatjes in Dijkgatsbos, die ook in de buurt was. De boel werd opgesteld en het wachten was op het begin van de eclips…
Tot het weer dichttrok.
100%
Argh! Het zal je toch maar gebeuren: 12 uur in het vliegtuig en 9 uur in de auto en dan NIKS ZIEN. In de tussentijd kwamen er druppelsgewijs allemaal andere mensen bij, die zagen ons met onze gear en dachten ‘nou die zullen wel weten waar ze mee bezig zijn’ en vooral Bart zal echt een halve zenuwinzinking gehad hebben omdat *hij* de plek had uitgekozen en zich dus verantwoordelijk voelde. Niemand had het hem kwalijk genomen natuurlijk, maar ik zou precies hetzelfde gevoeld hebben.
Maar gelukkig was het allemaal niet nodig want een minuut of 5 voor de totaliteit konden we opeens af en toe een cheshire kat achtig zonnetje tussen de wolken door zien piepen! Gejoel, gejuich, geklap, iedereen was zo opgelucht! We gaan het zien!

En dan moet opeens alles heel snel! Want ik wilde eigenlijk geen foto’s maken maar toen toch wel en je gaat er toch vanuit dat je de tijd gaat hebben om alles op te stellen en te regelen dus snel snel de camera gericht en weer plaatsgenomen op het kleedje om te wachten op de totaliteit. Want 99% of 100% zonsverduistering is een verschil van dag en nacht.
En toen was hij daar, eerst de ‘diamond ring’ (het effect dat je krijgt als de laatste restjes zonlicht verdwijnen), en toen 100% verduisterd. Wat een ervaring joh, kippenvel! en niet alleen vanwege het feit dat het kouder werd omdat het zonlicht opeens verdween. Eerst gekeken liggend vanaf een kleedje met de verrekijker, en daarna toch wat foto’s en filmpjes geprobeerd te schieten. Uiteindelijk zijn mijn foto’s niet heel best geworden maar ik heb nog een leuke still uit een filmpje kunnen halen:

Wat je op deze foto niet ziet maar wat wel visueel zichtbaar was, waren twee (drie?) h-alpha protuberansen die flink uitstaken en het beeld compleet maakten. De totaliteit duurde ruim 4 minuten maar met alles dat ik aan het doen was voelde het als de kortste 4 minuten van mijn leven.
En dan?
En dan, na de totaliteit, wordt er geknuffeld, worden er handen geschud en traantjes weggepinkt en kan de hartslag weer even omlaag. Wat een avontuur en wat een dag! Al snel verdwijnt het gros van het andere volk dat was komen aanwaaien maar wij blijven nog tot de verduistering bijna helemaal afgelopen is, om vervolgens dus weer de rit van 8 a 9 uur terug te ondernemen. Met heel veel complimenten en dank aan Roel, die zowel heen als terug in zijn eentje gereden heeft. Hij schreef ook een verslagje en maakte een waanzinnig filmpje dat je hier kunt teruglezen en -zien.
De dag erna reizen we opnieuw terug naar het vliegveld om toch een auto te proberen te huren en uiteraard is er dan opeens helemaal geen probleem met onze creditcards. Dus met een verse (nou ja…) dikke bak onder onze kont terug naar het hotel, inladen en op weg voor de rest van de reis. De rest van die reis is 0% astronomisch geweest dus ik zal er geen uitgebreid reisverslag over schrijven. Beter lees je hierna mijn verhaal over het poollicht van je leven hiero.

