First light Arphark 29-04-2017

Eigenlijk wilde ik geen waarneemverslag schrijven maar ik kan het toch niet laten om even te jubelen over mijn mooie nieuwe arphark: een 16″ F4.2 Sumerian Canopus met Nichol spiegel. Ik heb hem gistermiddag opgehaald, en kon hem meteen ‘s avonds al gebruiken! En whaaaauuuuuhhhhwwwhhh wat is dat ding goed! Ik heb geen notities gemaakt maar gewoon lekker zitten freewheelen dus het is meer een impressie dan een chronologisch, gedetailleerd verslag.

Natuurlijk begin ik wel bij het begin: Ik wilde goed op tijd zijn zodat ik alle tijd had om hem in elkaar te zetten dus was al in het bos rond negenen. In principe is dat niet nodig, want de bananen zaten al op de spiegelcel en alleen de trussen en de vangspiegelkooi moesten er nog op, wat zo gepiept is. Terwijl ik met de lightbridge vaak aan het emmeren ben, omdat de schroeven er van de zijkant in moeten, en je de spiegelkooi dan moet vasthouden terwijl je schroeft, leg je bij de canopus gewoon de vangspiegelkooi bovenop de trussen en heb je beide handen vrij om te schroeven. Nadeel is dat je met schroeven tussen de trussen zit te pielen maar ik heb niet zulke dikke vingers dus dat is niet erg. Ik kijk er niet naar uit om dit los te moeten maken tijdens een ijskoude winternacht.

Ik heb hem wel drie keer in elkaar moeten zetten vanwege de collimatie. Ik dacht dat ik hem verkeerd in elkaar had gezet maar uiteindelijk bleek dat schroef 3 (die geen schroef is) ook wat gedraaid moest worden. Beetje gek, want ‘s middags had Scorpio gezegd dat dat niet nodig zou moeten zijn.

Enfin, met de daarna perfect gecollimeerde en uitgelijnde telescoop was het eerste object…. Regulus. Maar dat telt natuurlijk niet. Daarna even Jupiter door de bomen heen met nog niet afgekoelde spiegel. Ook niet ideaal natuurlijk. Dus dat telt ook niet.

En toen… M3. Wat meteen opviel was dat het beeld veel scherper was dan ooit door de LightBridge. Ook al was de spiegel nog niet helemaal afgekoeld waren de sterren echt mega-scherp. Doorvergroten was geen enkel probleem, zelfs met het 4.7mm oculair, wat toch een vergroting geeft van bijna 370x, was goed te doen. Ik moet helaas bekennen dat mijn beeld van M3 wel een beetje verpest is door hoe M13 er later uitzag: Beeldvullend, alsof je er IN zit. Duizelingwekkend!

Net als M51. Sjongejonge, die spiraalarmen! Dat draait maar door en door en door! De vlokken vliegen je om de oren en hij loopt bijna net zo ver door als op de foto! Ik heb ook het mysterie van de ‘spiraalarm’ in de begeleider opgelost: Het is geen spiraalarm, maar hij loopt een beetje puntig uit naar rechts. Oh ja, ik zag ook de brug tussen het hoofdstelsel en de begeleider.

Weten jullie wie dat allemaal ook zag? 😀

M101 was ook fabulous. Iemand merkte op dat de nevelgebiedjes in dit stelsel in de Cosmic Challenge stonden, maar echt: geen enkele challenge. Ik geloof dat ik er zo 5 zag, zonder enige moeite. Er stond ook nog een pluisje ver weg van de kern.

Tussendoor nog wat fotootjes geschoten, zoals deze:

Wat hebben we verder nog gezien? De whale en hockeystick, diverse bolhopen, M81/82, M27… Wat me vooral opviel was dat met deze zoveel beter optiek, het doorvergroten bijna automatisch gaat. Met de LightBridge bleven de 6.7mm en 4.7mm oculairs vaak zelfs met de kapjes erop in de koffer zitten, maar nu heb ik ze veel meer gebruikt.

Daaraan gerelateerd: Wat is de Moonlite focuser een verademing zeg… Je hoeft hem amper aan te raken om scherp te stellen.

Ja. Ik ben blij. Hier is een foto van mij, blij. Foto gemaakt door Jan.