Bevoorrecht

Wat een bevoorrecht mens ben ik! Afgelopen donderdag werd de ontdekking van de eeuw bekend gemaakt (en die eeuw is natuurlijk nog maar 16 jaar oud), en ik mocht bij  de persconferentie zijn, bij het Nikhef. Van tevoren hadden ze aangekondigd dat ze ‘een update’ zouden geven, maar de wandelgangen gonsden van de geruchten dat ze nu echt zwaartekrachtsgolven hadden gevonden!

Hier een fotootje van een object dat bij de deur stond:

Ik had afgesproken met mede astroforummer en UVA-student Sanne, en dat was maar goed ook, want het geheel zou om 16:30 uur beginnen maar zij had gehoord dat je er al vanaf 15:30 uur kon zijn en dat hebben we dan ook maar gedaan, en al tegen 16:00 uur was de zaal behoorlijk vol. Wij hadden een plekje gevonden links achterin en zo hadden we een mooi overzicht over de zaal, met zelfs wat “bekende mensen”! Tegen de tijd dat de daadwerkelijke persconferentie dan eindelijk begon, zat het zaaltje tot de nok toe gevuld. Er waren zelfs mensen uitgeweken naar een ander zaaltje, en er stonden mensen in de gang. Toch lullig, als je bij de bekendmaking van de uitvinding van de eeuw in de gang staat.

Maar wij zaten prima, en de uitvinding van de eeuw, dat was het! Men had inderdaad zwaartekrachtsgolven ontdekt, en de signatuur van het signaal dat ze opgepikt hadden was vrijwel zeker van twee zwarte gaten die op elkaar botsten en samensmolten tot één zwart gat. Hoe vet is dat! Ik zat met kippenvel te luisteren, en er volgde oorverdovend applaus!

Er werd nog wat meer uitgelegd over het project, het fenomeen zwaartekrachtsgolven, en de crashende zwarte gaten en er volgden natuurlijk vele felicitaties. Wat mij het meeste indruk maakte was de simulatie van de zwarte gaten, deze.

Nadat de conferentie voorbij was, werd er geborreld in een ander deel van het Nikhef. Aldaar kwamen we wat masterstudenten tegen, waarmee we gezellig een biertje gedronken hebben. Ik heb me hier laten overhalen om een college te komen volgen, waar Sanne zich voor had opgegeven en één van de masterstudenten TA bij zou zijn. Kwam eigenlijk wel goed uit want het ging over het boek dat ik al een tijdlang op mijn buro heb liggen; Universe, van onder andere Freedman. Een heel fijn, duidelijk, volgens mij vrij compleet boek, en zo’n college erbij volgen is natuurlijk wel een mooie stok achter de deur om ‘m uit te lezen.

En zo waren we dus van persconferentie via borrel in de schoolbanken beland. Niet helemaal een logische opeenvolging van events, maar alles is relatief :p Het college was erg leuk, de professor (tevens directeur van het API!) legde ook het één en ander uit over de ontdekking van zwaartekrachtsgolven en de studenten leken erg gemotiveerd.

Nadat het college afgelopen was, bleek het helder te zijn. Woepie! Timo (de TA) en ik snel naar het APO gesneld, waar Marcella (degene die technische ondersteuning van de telescopen doet) en nog wat andere masterstudenten nog waren blijven hangen. Onderweg nog genoten van een oranjerode cheshire cat achtige maan die vlak boven de daken stond.

Vanwege de twijfelachtige weersvoorspelling koos ik ervoor om in de zonnekoepel (met de kleinere telescopen) te gaan waarnemen, en niet met de prachtige 50cm Richey-Cretien. Volgende keer beter 🙂 Het instrument dat we het meest gebruikt hebben was de 14″ SCT. Hiermee hebben we eerst de Eskimonevel bekeken, uiteindelijk op 273x maar we hadden beter eerst een ander object kunnen bekijken. Sowieso leken de aanwezige masterstudenten niet heel erg onder de indruk (“Ik zie niks!”, “Oh is het dat pluisje?”).

Hierna dan maar de Orionnevel opgezocht, dat vonden ze wel leuk 🙂 Ik ook trouwens, in het hart van de nevel waren erg veel details te zien, maar jammer genoeg waren er geen visuele filters, en was de vergroting redelijk sterk dus het mooie batman-achtige dat je er in ziet op een donkerdere plek lukte niet. Toen wilden ze graag “gewoon een ster” zien. Sirius dan maar, maar potjandosie, de seeing was zo goed dat het geen discobal was. Hierbij ook maar de andere telescopen uitgeprobeerd (ik was benieuwd naar de scherpte van de refractoren) maar ik snapte niet zoveel van de scherpstelling van die dingen dus al gauw opgegeven. Ondertussen was Jupiter al wat hoger komen te staan dus hebben we die maar opgezocht. Met de SCT stond hij prachtig in beeld! Het verbaasde me hoe ver je van het oculair af moest met je hoofd om het goed scherp te krijgen maar dan was het echt een plaatje! Op een of andere manier leek het ook wel alsof de seeing (waarschijnlijk de lokale seeing) binnen dat kwartiertje Jupiter opeens sterk verbeterde.

Jammer genoeg moesten we hierna stoppen, maar was er nog wel méér borrel. Wat een dag/avond…