Rockin’ it on the roque

Maandag 26-9 waren we special guests bij de Mercatortelescoop. TomC had viavia geregeld dat we hier een uitgebreide rondleiding zouden krijgen *en* er de hele nacht mochten waarnemen! Supervet! We kwamen rond kwart voor 6 aan, en ook al waren we de dag ervoor naar de GTC geweest ergens verderop op de berg, was ik weer net zo onder de indruk alsof ik er voor het eerst was. Het voelt alsof je aan het eind van de wereld staat, boven de boomgrens en de wolken in de ruwe, dorre natuur. En dat dan midden tussen de professionele sterrenwachten, met ieder hun specifieke geluidjes: onvergetelijk!

Enfin, rond zes uur kwam onze host ons ophalen om ons een rondleiding te geven. We liepen eerst even rond op het terrein en bepaalden waar we wel en niet mochten gaan staan met de telescopen. Wat foto’s maken en uiteindelijk timelapse-spul neergezet op een prachtige plek aan de rand van de Caldera om de wolken te fotograferen. Ondertussen werden we rondgeleid door het telescoopgebouw, met zeer uitgebreide info van Saskia. Heel gaaf!

Tegen 7, half 8 was de rondleiding afgelopen. Snel de zonsondergang lapsen, en natuurlijk de telescopen klaarzetten. Al snel was de melkweg alweer te zien, terwijl de hemelachtergrond nog lichtblauw was. We bleken live te volgen te zijn op een webpagina die 24×7 foto’s vanaf de site streamde! Hier is een van de foto’s die ik toegestuurd kreeg van Sidney:

Bij het napraten de dag ervoor was de Cat Paw nevel ter sprake gekomen, volgens TomC een gaaf object. Dat was dus het eerste object dat ik opzocht. Een helder sterretje met een boogje van sterretjes er links van, met wat neveligheid om de sterretjes heen. Hierna planetary 6369 in de pijpnevel (geniaal: Je starhop beginnen vanaf de pijpnevel). Ook een schetsje gemaakt, ik vond het een leuk object. Jammer dat ik niet meer vergroting had dan 170x.

Even een broodje, want we hadden natuurlijk erg op tijd moeten eten. NGC6569 bekeken, direct zichtbaar noordwest van een helder sterretje. B78 erbij in de buurt is een supergave donkere nevel, lijkt wel om een sterretje heen gewikkeld met uitstulping naar noordwest. NGC6558 is pas te zien bij hogere vergroting (11mm).

M31 is prachtig vlokkerig en gedetailleerd. M33 is ontzettend fel, je hebt er bijna een HDR bril voor nodig.

De Noord-Amerika en Pelikaannevel zijn spectaculair, pelikaannevel is direct te zien. Ik heb er een schetsje van gemaakt.

Tijd voor koffie! Daarna Saskia M17 laten zien. Sluiernevel bekeken, die past bijna in een beeldveld van de prachtige 8” F4 dobson. Tussen de twee bogen zie je ook van alles aan vlokkerigheid. B150 is een afwezigheid van sterren in plaats van de zuidelijke donkere nevels die op de sterren lijken te liggen. IC342 wilde ik al een tijdje in NL bekijken maar dat wordt wel lastig daar, aangezien hij hier al heel lastig was. In 11mm perifeer te zien, met een lief rijtje sterretjes erin.

Even pauze, kijken naar de timelapse status. Batterij bijna leeg, bummer… Dan maar gestopt met de timelapses zodat ik nog foto’s zou kunnen maken van de zonsopkomst. Ik maak nog wel wat foto’s van de Gegenschein die onder Pegasus te zien is. Ik hoop dat er wat van te zien is.

Enfin, het volgende object is NGC134, de giant squid galaxy. Ik heb hier ook een schetsje van gemaakt, mooi stelsel met stofband en blobjes. IC1613 lukt niet zo. NGC613 daarentegen is een prachtig stelsel, met een mooie S-vorm. De bovenkant heeft nog een verheldering. NGC1300 is een gaaf stelsel, ook een mooie S met een halo, ik wil hem schetsen maar tegen de tijd dat ik mijn potlood heb ben ik hem kwijt. Dat is wel een nadeel van zo’n low rider dob: je zit zo’n beetje op je hurken en met zo’n allnighter word je het wel een beetje zat om op te staan en weer zo diep te gaan zitten iedere keer als je wat pakt.

NGC1232 is een ronde galaxy naast sterretje, met voorgrondsterretjes in de halo. Ik had hem eerder bij Tom gezien in de 10” en toen kwam hij beter tot zijn recht. Bij mij zie ik niet echt een kern, hij is wel vlokkerig maar ik zie niet echt spiraalarmen.

Ondertussen is Orion op, ik bezoek de flame nevel en die is direct te zien: BAM! De Orionnevel heeft kleur! Het hart is blauwig en de armen paarsig. Niet zo knal als op foto’s maar wowie wat vet. Het is erg handig om naast TomC te zitten, die is een soort van hemelse TomTom. Ik heb mijn waarneemlijstje niet meer nodig, maar bekijk gewoon wat hij bekijkt. De maan komt langzaamaan op, en die bekijken we allemaal bij Eli in de refractor, met daaronder de wolken die enigszins verlicht worden door het maanlicht. Ge-ni-aal, wat een beeld!

In Eridanus (wat moeite met oriëntatie maar wel leuk om daar eens meer van te zien) NGC1365, die we omdopen tot de Moulinexnevel. Wat een spiraalarmen, het lijkt wel zo’n hakker uit een staafmixer of keukenmachine. Even afgeweken van de TomTomroute en M79 bekeken. Superleuk om daar nu structuur in te zien en sterretjes goed te kunnen oplossen. In Nederland komt hij amper de schemering uit.

Ik maak een uitstapje om nog wat foto’s te maken, en als laatste bekijk ik NGC2395, Thor’s Helmet. Eenvoudig te zien, met 11mm en UHC supermooi en duidelijk. Hierna begint de duisternis toch wel echt terrein te verliezen aan de zonsopkomst. Ik maak nog wat sfeerfoto’s, maar de moeheid begint toe te slaan en ik ga even een halfuurtje binnen zitten.

Wanneer ik daarna weer buiten kom is het al bijna licht. We lopen weer met een groepje naar de rand van de Caldera. Het is er doodstil, en de eerste zonnestralen die boven de wolken uitkomen lijken wel uit een sprookje (of een kindertekening ;)) te komen. Het eerste puntje zon dat boven de wolken uitkomt, lijkt wel een diamantje en aan de andere kant is de aardschaduw (met het reliëf van het eiland!) te zien. Retescherp en fel paars. Ondertussen sluiten de verschillende sterrenwachten om ons heen de boel af, en begint het echt dag te worden.

Met een gevoel van euforie beginnen ook wij op te ruimen en rond 8u, half 9, rijden we van het terrein af. En dan te bedenken dat ik het een beetje spannend vond om tot 7u daar te moeten blijven.