Kollase 7 september 2018

Afgelopen weekend weer met een stelletje ongeregeld naar Kollase geweest. Vrijdagavond werd het tegen de verwachtingen in (as usual) opeens tegen de schemering helder, en dat bleef het! Ook de ‘s middags soms venijnige wind ging liggen, en we hadden alles ‘s middags al klaar kunnen zetten dus meteen aan de bak!

​
Voorpret en wachten op het donker.

Ik had op dinsdagavond nog een nieuwe montering opgehaald voor mijn Zenithstar dus daar kon ik ook nog een beetje mee klooien. Ik was heel ongezellig achterin het veld gaan staan zodat ik zo laag mogelijk in het zuiden kon waarnemen, en ook dichtbij het veldje met laag uitzicht in het Noorden stond. Ik had namelijk iets gelezen over vergrote kans op poollicht. (Spoiler: Dat was er niet).

Enfin, het werd donkerder en donkerder en de euforische kreten vlogen over het veld. De Melkweg was fabelachtig helder, en ik was erg onder de indruk van hoe groot het verschil was tussen ‘the great rift’ (de donkere band in de Melkweg) en het donkere gedeelte buiten de Melkweg. Ik maakte wat sfeerfoto’s en keek door de ZenithStar in de schemering naar M11, concludeerde dat het nog te licht was, en ging nog wat wandelen en sfeerfoto’s maken.

Daarna M17. Waauuuwwww wat een detail al! Ik zocht een oculair met hogere vergroting op, emmerde wat met de montering, en helaas was het zwaantje in die tijd al achter een boom verdwenen. Crap. Nou ja, dan maar Barnard’s E opzoeken. Die was erg goed te zien, hoera voor een donkere hemel! Ik wilde nog meer donkere nevels bekijken maar alles verliep een beetje rommelig en ik heb dat niet echt meer gedaan.

Tijd voor een melkwegfoto, zo vroeg mogelijk zodat hij zo hoog mogelijk staat.

​

Jammer van het vliegtuig en dat ik maar 1 foto gemaakt heb. Ik was zo flabbergasted van hoe mooi het was dat ik eerst een kwartier heb rondgestuiterd en de foto moest laten zien aan iedereen die het al dan niet wilde *kuch*.

Ik zoek M31 nog op in de ZS, en stap over naar de Sumerian. Zo’n prachtnacht is het moment bij uitstek om IC59 en 63 te bekijken. De PSA volstaat niet hier, maar gelukkig heb ik ook SySafari en al snel zie ik een soort van driehoekje van neveligheid naast gamma cassiopeiae. Dat zal IC59 zijn want 63 zou zwakker zijn en laat zich niet zien vannacht. Toch erg leuk dat deze lukte! Ondertussen wordt het fris en erg vochtig dus de dauwverwarming en een jas aan. Ik kijk eens op mijn lijstje. Ja, M30 zou erg leuk zijn en ik zie Capricornus al boven de bomen uitsteken. Al snel staat de bolhoop in beeld maar helaas niet geheel zoals verwacht. De collimatie was weer totaal naar zijn grootje en opnieuw collimeren wil weer voor geen meter. Beide schroeven lijken hetzelfde te doen, wtf? Uiteindelijk krijg ik hem wel weer redelijk terug in collimatie maar het doet mijn humeur geen goed, zullen we maar zeggen. De dag erna bekijken een aantal van de ATM-guru’s het ontwerp en krijg ik het aanbod van Marco en Harro om binnenkort eens samen te gaan knutselen en dat aanbod heb ik met beide handen aangenomen, maar op dat moment, in het donker, met een bedauwde vangspiegel en een telescoop die maar niet getemd wil worden… Ik had het even helemaal gehad.

Ik doe een rondje over het veld, maak nog wat foto’s en uiteindelijk biedt Steem aan om nog even mee te kijken naar de telescoop. Batterijtjes vervangen van de dauwverwarming en geconcludeerd dat de collimatie nu wel weer OK was, nou ja, dan maar weer verder.

M33 kan me dit keer niet bekoren en ik kijk nog even naar M57 met schandalig hoge vergroting. Wat zal ik nu toch eens doen? Oh ja, ik “moet” de Irisnevel nog. Ik heb een moeizame relatie met deze fotografische schoonheid die nota bene op de BOC lijst staat. Ik heb namelijk ja-ren lang in de herfstmaanden naar dit object gezocht en niet kunnen vinden. Ooit eens een keer in de telescoop van Harro gezien en toen snapte ik wel een beetje waarom hij zo slecht lukte, vooral met de slechte spiegel in de LightBridge. Op dat moment vond ik het maar een flauw waasje om een sterretje heen, maar ik wil hem nu toch opnieuw opzoeken zodat ik hem mag loggen.

Na enig zoeken staat de Iris dan toch in beeld en ik ben aangenaam verrast door wat een hoop detail er te zien is! De donkere nevel om de Iris heen is opvallend donker op het bed van melkwegsterretjes, en de heldere nevel rondom de ster is aan een kant netjes rond en aan de andere kant lijkt hij te worden afgeknepen en gaat dan ietsje verder nog door. Een soort van ongelijke zandloper met een ster in de grotere kant. Mijn humeur stijgt weer een beetje 🙂

Oh ja, de komeet. Aan de andere kant van het veld konden ze die allang zien maar voor mij begint hij net zichtbaar te worden. Goed te doen met een verrekijker, dus met mijn 135mm za lhet vast leuk zijn. Hier is het eindresultaat: 33x 30 seconden op F/2.0 ISO1600.

​

Terwijl de camera klikt wandel ik nog een beetje over het veld en zie in Harro’s telescoop een supermooie galaxy chain. In de tussentijd zijn er al best veel mensen afgehaakt, mede door het  vocht. Er zijn zelfs al mensen naar bed. Sjongejonge wat worden we oud en gezapig. Om een uur of 2, half 3, besluiten we het kampvuur weer aan te steken en komt er een einde aan een prachtig heldere, maar steenkoude en supervochtige waarneemnacht.