Bloedmooi

Soms moet je gewoon een beetje geluk hebben. Na een mislukte zonsverduisteringsexpeditie in maart, en 4 (4!) gefaalde pogingen om wat te maken van de afgelopen nieuwe maanperiode, vond ik dat ik wel weer wat geluk verdiende. Daarom besloot ik voor de maansverduistering van zondag op maandagnacht er dit keer niet op uit te gaan om te vluchten voor de vréselijke bewolking die voorspeld werd volgens sommige weersites, maar het erop te wagen op het balkon. (Dat ik een virusje had opgelopen hielp trouwens ook wel mee met die beslissing.)

De slaap wil niet komen, dus na een weldadig halfuurtje soezen besluit ik er maar vóór de wekker uit te gaan. Om twee uur sta ik op het balkon. Bewolking nergens te bespeuren. Het is doodstil, op het korte protest van een verstoorde reiger na. De hemel is lichtblauw, alsof de dageraad nabij is, en de hoofdpersonen van vannacht -de maan en de telescoop- spelen samen schaduwtje op de muren. De lucht heeft een heel specifiek herkenbaar geurtje. Misschien de afwezigheid van mensen en auto’s? Normaliter ben ik nooit zo bewust bezig met het buiten zijn bij volle maan, maar dit kleine zintuigenfeestje alleen al zal me lang bijblijven.

Om tien over twee zal de maan de bijschaduw van de aarde betreden, dus ik zet snel de spullen klaar om een timelapse te maken. Met de zee van licht die de maan ons toewerpt heb ik bijna geen extra licht nodig. Gelukkig had ik wat geoefend dus alles staat snel klaar en ik kan mezelf prinsheerlijk op de tuinstoel vleien met een kop koffie terwijl … ik echt geen bal zie van die prenumbra. Pas tegen het eind van de kop koffie en met zeker al een kwart van de maanschijf verbijschaduwd begin het een beetje op te vallen.

Hoewel die bijschaduw-eclips een beetje een anticlimax is, gaat de tijd toch als een razende en al snel verdwijnt het eerste ‘echte’ minuscuule hapje uit de maanschijf. Kippevel! Je kunt de schaduw bijna zien bewegen! Wat prachtig! Ik ben nu al tevreden, denk ik bij mezelf. Als het nu betrekt, heb ik in ieder geval dit meegemaakt. Maar het betrekt niet, en gestaag verandert de schijf van een verlichte maan met een hap eruit in een diep donkerrode met een steeds sierlijker wordend kroontje van licht, en uiteindelijk in zijn totaliteit in een oranjerode bal met een gracieus verglijdend lichtaccent aan de rand.

Gedurende de vijf kwartier van totaliteit wordt de bol nog iets donkerder, en daarna weer langzaamaan lichter. Er schieten in korte tijd drie meteoren langs de maan, en af en toe schuift er een sluiertje voor langs (maar niets zorgelijks). Het weer verschijnen van de eerste glinstering aan het einde van de totaliteit is uiteindelijk weer een klein cadeautje en vooral het begin van het einde van de eclips lijkt heel snel te gaan. Door de sluierbewolking vormt zich een prachtige dubbele halo rondom de maan, de buitenste lijkt wel regenboogkleuren te hebben. Ondertussen is het vijf uur geweest en begint de wereld langzaam wakker te worden. Om me heen gaan er steeds meer lichten aan en ik begin steeds meer auto’s te horen. Zouden deze vroege vogels zich realiseren wat zich boven hun hoofd afspeelt, of gewoon denken dat dit gewoon de maansikkel van dit moment is? Voor mij is dit in ieder geval één van de mooiste dingen die ik ooit heb gezien!

Hier is een van de foto’s van de timelapse. Het filmpje zelf maken gaat wat tijd kosten i.v.m. kleine cosmetische correcties.