Kaasvlinders

Hmpf, poging twee dus. Vanmorgen had ik mijn waarneemverslag bijna af toen de laptop crashte. Ik had hem nog niet opgeslagen want laptops crashen natuurlijk nooit als je dat wel netjes gedaan hebt. :p

Groene flits

Enfin, na het inspirerende topic van John Baars over het zien van de groene flits vanaf sterrenwacht Rijswijk besloot ik ff wat sneller te gaan inpakken zodat ik op tijd naar de Afsluitdijk kon om dat daar ook te zien. Want de transparantie was nog steeds heel goed en vanaf BZD kun je ook de Son in de See Sien Sakke. Rond 21u kwam ik daar aan, en koos een plekje uit ver van alle andere mensen die daar waren om de zonsondergang te zien.

Ik bleek mijn remote timer vergeten te zijn (ik dacht dattie gewoon in mijn cameratas zat) en toen ik ging zoeken of ‘ie niet toch ergens in de auto lag bleek dat Nathan ook vroeger was gekomen om het te proberen. Nice, samen is gezelliger! Kort en goed is het me uiteindelijk niet gelukt om de groene flits te zien of fotograferen omdat ik te weinig vergroting had (wist ik veel dat je dat met een bino moest doen!). Maar om ‘live’ te zien wat de zon met de atmosfeer doet, en de atmosfeer met de zon: Priceless.

Nou mooi, zonnetje onder, gaan met die banaan. We blijven staan waar we staan en al gauw komen er steeds meer mensen aan. De mensen die dachten vroeg te zijn om 21:30 bleken al moeite te gaan krijgen met het vinden van een goed plekje! Ik bouw de Sumerian zorgvuldig op en nadat Martijn komt kijken we er samen nog eens naar. De sling bleek weer losgekomen te zijn en Martijn en Nathan helpen me om de spiegel weer netjes op de juiste plek te krijgen (en nu wat vaster zodat de sling niet meer los zou moeten kunnen komen).

OvdM en vriendjes

Goed, telescoop opgezet, nog alle tijd van de wereld en Petra blijkt een remote shutter extra bij zich te hebben dus ik kan toch OOK fotograferen. Het onderwerp van vanavond wordt het Virgo Cluster, en omdat ik gewoon rustig de tijd heb voordat het eindelijk eens een keertje echt donker is, gaat het opzetten zonder veel problemen. Alsnog alle tijd van de wereld voor een potje klagen over de schijnwerpers, waarover elders meer, om wat nieuwe gezichten niet te zien, en voor het testen van de paracorr van Martijn.

Hierna zet ik het Object van de Maand, M104 in beeld. Ik vind de hemelachtergrond nog wel een beetje licht, en dat blijkt dus te kloppen want het was nog niet donker. Met de 6.7mm wel een stofbandje en weer een langwerpiger stelseltje dan hij zich iedere keer in mijn herinneringen nestelt. Het beeld is wel erg rustig ondanks de lage stand en ik duik nog een paar graadjes lager, naar de Antennae. Deze zouden bijna een showpiece mogen heten, als ik tenminste gewoon had gewacht tot het echt donker was. Doorgefietst naar NGC 4074 daar vlakbij, deze is rond met een vierkantje erin.

Oh ja, ik had een plan

Oh ja, ik had een plan. Zorgvuldig uitgemeten zodat ik de vroege objecten eerst kon doen en de objecten die samen in 1 sterrenbeeld staan gewoon allemaal achter elkaar kan doen. Goed, NGC3242, the ghost of Jupiter had de eerste moeten zijn, maar dat is wel al een ENORM diepe duik zeg. Het gaat net, en ik besluit dat dit het dieptepunt van de avond moet gaan zijn. Het bolletje wil niet echt scherp worden, terwijl de sterretjes eromheen wel scherp zijn.

Snelsnel door naar Leo I. Gewapend met het Cosmic Challenge boek van Phil Harrington zou het misschien wel kunnen lukken. Een leuke “starhop” vanuit Regulus. Er loopt een laantje vanaf deze heldere pit, met daar links van een driehoekje, en dna tussen het driehoekje en Regulus zou Leo I moeten zitten. Maar zo simpel ligt het natuurlijk niet, want de gloed van Regulus gooit roet in het eten en ik moet door, en door, en doorvergroten (160x) om de ster zelf in ieder geval uit beeld te hebben terwijl het stelsel min of meer middenin beeld staat. Ik denk dat ik hem gezien heb, maar meer als een vermoeden van een onderbreking in de gloed op de juiste plek dan als gedefinieerd object. Hij neemt met deze vergroting ongeveer 1/6 van het beeldveld in.

Nou, na al dit ingespannen getuur vind ik dat ik wel wat makkelijkers mag gaan bekijken en om mee heen zijn enkele anderen al begonnen met het waarnemen van de overgang van de schaduw van Europa over Jupiter. De koning van ons zonnestelsel begint ook op acceptabele hoogte te komen, dus hopseflops naar Jupiter. Maar het valt me nog tegen hoe moeilijk het is, want na dat wazige gepluis heb ik moeite om weer te wennen aan de helderheid van Jupiter, en het duurt dan ook echt even voordat ik Europa ook in het vizier heb. Maar het lukt. Maar het is niet comfortabel. Goed, wat staat er verder dan nog op mijn waarneemlijst?

Oh ja, de muisjes. Nou, ik zal jullie niet vervelen met mijn lange zoektocht naar deze twee stelseltjes, die niet bepaald geholpen werd door het feit dat de schroefjes van mijn hoekzoeker waren afgebroken en dat ik die dus niet goed kon uitlijnen met het beeld van het oculair. Maar uiteindelijk stonden ze dan toch in beeld, een langwerpige en een wat rondere, een erg leuk setje! Met 11mm het best, de lange boven en de ronde onder. Grappig genoeg had Martijn deze ook bekeken (en geschetst) en volgens hem stonden ze andersom? Vreemd. Nou ja, ik zal het wel verkeerd opgeschreven hebben.

Dan volgt er nog een soort van bijvangst want bij het uitleggen van wat ik aan het waarnemen was tegen Willem ontstaat een babylonische spraakverwarring en denkt hij dat ik het Coma cluster ga waarnemen. Nou, dat is eigenlijk ook wel een leuk idee, en inderdaad de stelseltjes vliegen je om de oren! Ik heb niet de moeite genomen om ze afzonderlijk op te zoeken of te beschrijven maar vergaap me gewoon aan de stapel pluisjes, die natuurlijk eigenlijk enorme verzamelingen kolkende gasbollen zijn.

Oogsnoep

Ik zwiep ook nog even langs M64, de black eye galaxy en kanonne wat is dat ding helder en spectaculair vergeleken met die andere coma’tjes. Verrukkelijk ^_^

Een volgend object dat ik heel graag wilde zien was de Siamese Tweeling, een kaasvlinder van sterrenstelsels in Maagd. Er staat nog een snoezig kleintje vlak naast en ik vind dat ik nu toch ECHT wel mijn schetsspullen uit de tas moet pakken. Terwijl ik ingespannen probeer zoveel mogelijk details uit het stel te persen, hoor ik aan alle kanten om me heen mensen enthousiaste kreten uitslaken want de schaduwovergang is bijna afgelopen en je moet het toch wel nu gaan bekijken. Resultaat is dat ik me ga haasten om de details te zien en dat wordt hem natuurlijk weer niet…

Wat kan mij het bommen, ik ook naar Jupiter! En nu maakt hij zijn naam van Koning van het Zonnestelsel wel degelijk waar! Aan de linkerkant zie je zowel het maantje als de schaduw en op de noordelijke (?) equatoriale band zit een donkerder vlekje, en lijken vlammerige details vanaf te komen. Yes, geen spijt van 😀

Terug naar de Siamees, hier is het uiteindelijke resultaat.

Hierna neem ik geen notities meer maar volgen nog een paar schoonheden zoals M5 en M4. Ondertussen staan een aantal anderen al op de dijk te kijken of ze de maan kunnen zien opkomen en zijn er zelfs een paar mensen al vertrokken. Ik maak flats met behulp van Petra’s flatpanel (toch wel HEEL erg handig zeg…) en wil bijna gaan opruimen … Maar Saturnus! Woehoe! Het kan net aan, qua banaan, en hoewel je wel de atmosferische dispersie ziet komen er toch heel wat details naar voren! Soms piept de cassinischeiding eruit, en wat eigenlijk nog eerder opvalt, is de donkere band over het planeetoppervlak. Haa wat een heerlijk weerzien!

Intussen klimt de maan langzaam over de dijk omhoog en besluit ik nog wat sfeershots te maken en het daarbij te laten. Om 3:33 rijd ik de dijk af richting huis. Een supergeslaagde avond, ondanks toch ook wel wat tegenslag.