4:00 uur ‘s morgens

Er is iets met 4:00 uur ‘s ochtends. Of is het ‘s nachts? Het is een grijs gebied, en die onduidelijkheid is precies wat ermee is natuurlijk: geen weldenkend mens blijft voor zijn plezier op dinsdagavond op tot 4:00 uur, om maar niet te spreken van opstaan om 4:00 uur. En rond die tijd voelt het voor mij altijd alsof ik de enige ben in de hele wijde wereld die wakker is. In mijn eentje lijkt het dan net alsof de slapenden hun bewustzijn een beetje hebben teruggetrokken, waardoor het mijne de ruimte heeft om de hele wereld over te reizen en stil te staan bij de anderen… Dromen ze, liggen ze wakker? En degenen die ook wakker zijn, voelen die het ook? Zou een vader met een huilbaby op zijn arm ook stiekem een klein beetje het gevoel hebben dat hij met een clandestiene operatie bezig is? En zouden degenen die wel echt met clandestiene operaties bezig zijn kracht putten uit het uur?

Dit soort mijmeringen gingen door me heen toen ik woensdagochtend, met NLC’ s in mijn kielzog, vóór mij de geruststellende achterlichten van Remko en verder geen ziel op de weg over de A7 zoefde. Intens tevreden met de waarnemingen van de nacht, en weer gesterkt in de gedachte dat je bij twijfel maar beter kunt gaan. En twijfelen, dat hebben we gedaan. Maar goed dat we zo gek zijn.

Laten we even teruggaan in de tijd. Omstreeks elven draaide ik de snelweg op. Het schemerde nog en mijn heenweg werd verder opgeleukt door een langzaam zakkend en steeds geler wordend maantje, duivelse muziek, en uiteraard nog wat twijfel, verder versterkt door een deinend wolkendek in het noorden dat soms leek te zakken, maar soms ook terrein leek te winnen op het vasteland. Gelukkig bleek Remko bij aankomst vastberaden, en toen even later een derde nachtbraker zich aandiende, even vastberaden, kon ik met een gerust hart beginnen met mijn eerste waarnemingen.

Nog voordat ik de komeet C/2015 F4 Jacques goed en wel in beeld had, kon ik bij Remko al genieten van Abell 50, deze kuitenbijter had hij al eventjes in beeld gezet afijn, ik had nog amper nachtzicht en nu al hadden we twee objecten gezien die het gesprek van de dag waren. Ik heb een schetsje gemaakt van Jacques:

Hierna schetste ik M92. Dat had ik eigenlijk zondag al willen doen, maar ik was mijn schetsspullen vergeten klaar te leggen en wilde niet als een wispelturige kat 52 keer naar binnen naar buiten naar binnen naar buiten naar binnen naar buiten… Ik realiseer me dat ik met mijn huidige schetsniveau dit object geen eer aan kan doen, maar als je het niet doet leer je het nooit. Laten we het maar een benadering noemen.

Vervolgens richtten Remco en ik tegelijk het vizier op ngc 6820 en 6823. Een klein clusterje met een ring van sterren eromheen. Ik meen wel wat van de neveligheid te zien, maar echt overtuigend is het niet. Ondertussen heeft Mark de sluiernevel in beeld in zijn 8″ SCT. Goed idee! En nu ik toch aan het schetsen ben… OK, misschien is de hele sluiernevel wat veel van het goede… Het past ook niet in het beeldveld van mijn 24 mm oculair. Laat ik alleen Pickering’s Wisp doen … Met wat context. Want moeilijk is leuk!

Hierna bezoek ik even M11 en vergeten broertje M26. Die laatste heb ik ooit op het balkon gezien in de lichtsoep van Amsterdam en het leek me dat er hier toch wel meer uit te halen zou zijn. Maar ik vrees dat ik hem nog steeds niet memorabel vond… Ik hop door naar ngc 6712: op 223x een lief bolhoopje met perifere piepsterretjes. De vaart zit er nu lekker in, en ik ga door naar ngc 6664. Dit open cluster lijkt op een lachende mond waarvan de rechtermondhoek is uitgescheurd. Lekker macaber dus, mag best met 666 in je nummer. Ik moet ook een beetje denken aan de Cheshire Cat van Alice in wonderland. Want die is gelukkig super lief en poezelig ^_^

In de tussentijd is Mark al begonnen met het afbouwen, maar ik wil nog heel even doorgaan. Ik bezoek ngc 6760, net als 6712 een schattig klein bolhoopje, maar waar ik 6712 nog wel een klein beetje kan oplossen blijft dit een pluisje. Hij is ook wat kleiner dan 6712.

Eigenlijk beter wetend doe ik nog een poging om SH2-101 te bekijken maar ik raak verdwaald in de Melkweg en realiseer me dat ik ook gewoon moe ben. Remko had het ook al over niet te lang meer doorgaan, en ik hak de knoop door: het is beter om te stoppen. Tijdens het opruimen valt me op dat er in het noorden een lichte gloed over de wolken uitkomt. Zou dat de dageraad al zijn? Mais non, het zijn mijn derde NLC’s van het jaar! Ik richt de timelapsende camera er op. Jammer dat ik mijn 50 mm lens niet mee heb genomen. Toch laat ik hem een aantal foto’s schieten, wie weet. Het voegt niet veel toe aan de timelapse, maar ach.

Terwijl we nog even na staan te kletsen richt ik mijn blik naar boven. De Melkweg begint alweer te verdwijnen, het had dus ook geen zin gehad om door te gaan. We nemen afscheid en vervolgen onze weg naar huis. Hoe verder ik naar het zuiden kom, hoe meer bewolking zich meester maakt van de hemel. We hebben de juiste keuze gemaakt.